Kultura ludowa – kultura narodowa. Szkice i rozprawy, Wyd. Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, Warszawa 1974

Jak świetnie wiemy, idee, koncepcje i teorie kultury zmieniają się wraz z opisywanym przez siebie światem. Tym bardziej, że sami jej twórcy zwykle mają świadomość, że zasada ta musi się odnosić do nich samych, jako że zarówno teorie najbardziej abstrakcyjne, jak i te kładące nacisk na własną empiryczną sprawdzalność, tkwią nieuchronnie w historycznej rzeczywistości. "Kultura ludowa – kultura narodowa", książka Józefa Burszty, poddana ponownej lekturze po czterdziestu latach od jej ukazania się, lekturze po części rodzinnej (bo piszemy jako syn i wnuk Józefa), tym samym nieco sentymentalnej, po części jak najbardziej krytyczno-interpretacyjnej (jesteśmy wszak antropologami i kulturoznawcami) – musi być zatem usytuowana w szerszym kontekście powojennego zmagania się przedwojennego jeszcze pokolenia badaczy z fenomenem ludowości kultury chłopskiej.

Wojciech Józef Burszta i Jędrzej Burszta,

fragment wprowadzenia Chłopi w kulturze narodowej. Wizja 1.0