Anna Mosiewicz (z domu Chwojka), studentka etnografii w latach 1965-1970:

Czy wówczas – kiedy mieszkałam na Wildzie i chodziłam do jednej klasy A w szkole podstawowej nr 42 przy ulicy Różanej, mogłam przypuszczać, że ojciec mej koleżanki Małgosi odegra w całym moim życiu tak znaczącą rolę?
Bardzo dawno temu, bo w w 1959 roku, w mojej szóstej klasie była Renia, córka profesora Michała Sczanieckiego, Maciek Serwański – syn historyka i obecny profesor historii, Hanna Ereńska – późniejsza mistrzyni w szachach, Małgosia Burszta, Ewa Ratajska i Wiesław Lamboi. Profesor Michał Sczaniecki wystąpił z propozycją założenia kółka historycznego, które nazwał Klub Myślicieli. Profesor Sczaniecki gościł nas w swym mieszkaniu przy Wierzbięcicach (dawna Gwardii Ludowej) w jeden z piątków każdego miesiąca, prowadząc z nami wykraczające poza program szkolny zajęcia z historii, zadając nam pisanie referatów i ucząc korzystania z literatury. W domu naprzeciw mieszkała Małgosia Burszta, którą czasem odwiedzałam. Z małego pokoiku, zabudowanego regałami z książkami, wychodził czasem Jej ojciec, na którego patrzyłam z szacunkiem, a mały, dwuletni Wojtek o jasnych włosach biegał po całym mieszkaniu.
Minęło wiele lat, po maturze w Państwowym Liceum Sztuk Plastycznych, zachęcona przez mego brata,Tadeusza Chwojkę, zostałam w roku 1965 studentką etnografii.
Katedra, której kierownikiem był profesor Józef Burszta, mieściła się na I piętrze starej kamienicy przy ulicy Kantaka. Piętro wyżej była redakcja Dzieł Wszystkch Oskara Kolberga. W tych ciasnych pomieszczeniach, w domowej atmosferze, upłynęły dwa lata wspólnych zajęć z archeologami – wśród nich była Hanna Kočka, studiująca równolegle historię sztuki, Anna Pałubicka, Andrzej Prinke, Henryk Mamzer i Marian Kwapiński. Na etnografii byli między innymi Anna Surzyńska - Błaszak, obecna kierowniczka Muzeum Henryka Sienkiewicza w Poznaniu, Urszula Dalska – Sienkiewicz, związana zawodowo z Przedsiębiorstwem Konserwacji Zabytków w Szczecinie, Maria Gołuchowska – wieloletnia dyrektorka Muzeum Etnograficznego w Krakowie, Marek Gawęcki – były ambasador w Kazachstanie, obecny wykładowca UAM i niżej podpisana.
Chociaż atmosfera na ulicy Kantaka była wspaniała – nadszedł czas na zmiany i późnym latem 1967 roku katedra przeniosła się do nowo wybudowanego Collegium Novum, gdzie było więcej miejsca i lepsze warunki pracy, zarówno dla wykładowców, jak i dla studentów.
Wykłady Profesora Burszty – eleganckiego i zawsze uśmiechniętego, potrafiącego nawiązać ze studentami świetny kontakt – zapamiętałam jako credo, które starałam się wprowadzać w moim życiu zawodowym. Profesor nauczył nas holistycznego spojrzenia na kulturę ludową, życzliwości sympatii wobec każdego człowieka i przyjmowania różnic kulturowych jako czegoś oczywistego. On nas nauczył, jak należy patrzeć na wieś, jej historię i ludzi, na niezwykłą kulturę wsi i małych miasteczek, grup zawodowych, jak odczytywać ikonografię, dokumenty i pamiętniki. Świetny kontakt Profesora ze studentami i ciekawe wykłady powodowały, że chodziliśmy na te zajęcia jak jeden mąż, aby nie uronić nic z mądrych rzeczy, z którymi dzielił się ten wspaniały człowiek.